Kalemimin Fısıltısı

Ben seninle huzuru sevdim, Vefasızlığı sevmedim ki. Ben seninle gülmeyi sevdim, Ağlamayı sevmedim ki. Ben seninle sarılmayı sevdim, Sarılamamayı sevmedim ki. Ben seninle sükutu sevdim, Suskunluğu sevmedim ki. Ben seninle konuşmayı sevdim, Ben seninle şarkı söylemeyi, ben seninle şiiri, ben seninle yaşamayı sevdim. Ama Sen beni sevmediklerimle başbaşa bırakmayı seçtin, Ya ben seni çok sevdim ya da Sen beni hiç sevmedin... Ama ben bunlar icin seni sevmedim ki, Gülşah

Kafası kalın bir sağır adamsın sen, Her akşam bir bira içer döner uyursun, Her güzele mavi boncuk dağıtırsın Kahkahalarınla da çok canlar yakarsın. Eyvallah! Hoştur sohbetin. Sözünde de boştur ellerin. Lakin her çiçekten bal alırsın Ama aksini kendine inandırırsın, Sağır adam söyle sen kendini ne sanırsın? Burnunun ucundaki çiçeği koklamazsın soldurursun, Gözünün görmediği meralarda otlanırsın. Sen böyle ancak kendini avutursun, Sağır adam sen kendini ne sanırsın? Öpersin koklamayı bilmezsin, Seversin sarmayı bilmezsin, Susarsın konuşmayı bilmezsin, Dinlersin duymayı bilmezsin, Çünkü sen kafası kalın sağır bir adamsın.

Kıymet bilmez insanlardan şikayet eder miyiz? Ederiz tabi hemde nasıl yakınırız. Ama en büyük kıymet bilmezliği kendimize ederiz. Şimdi bir kahve ısmarla kendine gökyüzüne bak derin bir nefes al. Hayatında ki herşeyi fark et kabul et şükret! Kendine değer ver onun üstüne titre, her koşulda sarıp sarmaladığı seni dimdik ayakta tuttuğu için sarıl ona. Şimdi kendine hakeden mektubu okuma zamanı bu mısralarda kendinizden bulmanız gerekenlere odaklanip kabul edip yüzünüzü güneşe çevirmeniz diğeriyle... Seni ne kadar çok ihmal etmişim, seni ne kadar üzmüş ne kadar inciltmişim. Verilen güzelliklerin kıymetini bilmeyen insanlara kızarken en büyük kıymet bilmezliği asıl sana ben kendim etmişim. Canım Kendim! Affet beni.  Sana yaptığımı başkasını yapsam bırakır giderdi beni. Canım Kendim affet beni. Petvasız gençliğimi, savunmasız direnişlerimi, ertelediğim duygularımı, değersiz hissettirmelere göz yummalarımı affet. Kıymetini bilmeyenlere bedelini ödemeyenlere seni kullandırıp, duy

Kadının gözyaşlarında gizlidir herşey, “Mücevher gibidir, bir kadının gözyaşları. Onlar damladıkça, sizin değeriniz düşer” Gözyaşları aktıkça yaşlanan erkek, güçlenen kadındır... Kadının gözyaşlarında gizlidir herşey, Onun gözyaşı acının ıslak imzasıdır. Gözyaşları ile demiri bile eritebilirler çünkü kahkahalarınin bedelini gözyaşlarıyla öderler... Kadının gözyaşlarında gizlidir herşey; Hıçkırarak ağlayan bir kadının gözyaşları, ağlatan adamın başına geleceklerinin altına atılacak imzadır.

Bazen dökülür kalem kağıda, bazende kağıt dansa kaldırır kalemi bu beyazlikta... Ben kalem kağıt ve sessiz çığlığım yaşar gideriz bir arada...🌸

  Gök mavisi varken niye zeytin karası dedi kadın kendine Gün ışığı varken neden mum ışığı? Bazen susmak gerekir kelimelere yazık etmeden, Bazen aşktan uyanmak gerekir gözlere yazık etmeden, Bazen durmak gerekir kalemin mürekkebini ziyan etmeden dedi... Hergün bendeki sen biraz daha öldükçe akşamlarinin tadina asıl şimdi var be adam dedi, bir ah çekti Ve sonra sustu, gitti... Bir daha hic gelmemek üzere gitti, ojeli ayaklari camurda yalpanarak gitti, yaralarının kanını içine akıtarak gitti... Kadın gitti evdeki ses gitti, mutfaktaki tıkırtı gitti... Hayatınızdaki Kadina sahip çıkın...

  Ağaçlar dallarını uzatıyor karanlığa doğru Minderde alaca bir kedi, etrafı izliyor dingin, yorgun... Kalemimin mürekkebimi tükeniyor ne bu durgunluk? Su misali neden saydam bugün renkler? Kimi suya hasret iken, Kimi suda boğuluyor Ne bir damla su susuzluğa çare, Gri gökyüzü karanlığa yüztutmaya durdu onu durdurmaya ne çare. Donmuş bugün zaman sanki insanlar sokakta koşarken donmuş gibi Sanki akrep kovalamaz olmuş yelkovanı ama bu gri gökyüzüne ne çare...

Beraber diktiğimiz güller boy vermiştir şimdi, diktiğimiz erik fidani ağac oldu. Meyve veriyordur... Hanimeli salkimsacak olmaya yüztutmaya başlamıştır... Havalarda ısındı... Güneşli bu aralar buralar.. Oralarda güneş var midir bilmiyorum. Ama eminim tanrının toprağın altındaki loşundan daha karanlık bu dünya.  En büyük yanlızligim seni ellerimle toprağa karışmaya bıraktığım gün başlamış... Biliyorum, beni dinliyor, belki de bana bir şeyler fısıldıyorsun,  Ama gücüm, toprağı yenip gözlerine ulaşmaya yetiyor. Çünkü bir sen daha vardı gözlerinde senden öte. Bahçeler bahar bahçe olsa da artık mevsim hep sonbahar çünkü "eylül bazı dalları zamansız kırar..." #DalındanKopanlara

Soğuk günlerde içime dolan sıcak şarap gibi kaldın içimde... Lakin eskidikçe dahada güzelleşiyor sevgin içimde, Hey sen! elini tuttuğum ama yüreğine dokunamadığım, Şehir çoktan teslim olmuş karanlığa, benim hüzünlerim olmuş onur konuğu ayışığına. Koyu derin gözlerini düşününce dem tutmuyor çayım, inadına sarıyorum ince belli bardağın. Şimdi üşüyorum desem örter misin tenimi ruhunla? Kördüğüm bağımsızlığa kavuşur mu dokunuşlarınla? Petvasızca tetiğe davranıyor kadınlığım, geriye çekilince başıboş kurşunlarım, Ne garip seni hiç yadırgamıyor yaralarım. Sen giderken, evimin tüm odalarını iletiyorum selamını, kahkahalarla gülüşüyor duvarlarım, hürriyet gibi aydınlık oluyor odam. Söndürürken sigaramı küllüğün nasırlı avuçlarında, şarabın rengine veriyorum adını ruhumdaki eksikleri doldursun diye kilit vurmuş anılar doluyor bardağa, bugün, dün, yarınlar karışıyor. Ellerinde yoğrulup şarap olan yüreğimde karışıyor kadehe. Bir insanın kaderi ne kadar üzüme benz